Samsun’da, otizmli çocuğu olan anneler, eğitim öğretimlerini tamamlayan çocuklarının gidebilecekleri bir sosyal alan bulunmadığı için evlere hapsolduklarını söyledi. Bu durumun kendi psikolojilerini de etkilediğini belirten anneler, devletten yardım istedi. Anneler, “Toplumda biz de varız. Fark edilmek ve sosyal alanlarda olmak istiyoruz” dedi.

DEPRESYONA GİRDİM

Samsun Otizmli Çocuklar Derneği’nde bir araya geldiğimiz anneler, gözyaşları içinde sıkıntılarını paylaştı. 20 yaşında otistik bir çocuk annesi olduğunu belirten Fikriye Yalman, çocuğunun öfke patlamaları yaşadığını ve bu durumu artık kontrol edemediğini söyledi. Yalman, “Oğluma 2 yaşında teşhis konuldu. Bizimle hiç konuşmuyor ve göz teması kurmuyordu. O günden bu yana hep bir mücadele içindeydik. Hep zorluklarla karşılaştık. Ama çok yol kat ettik. Oğlum şu anda eğitimini bitirdi. Gidebileceği bir yaşam alanı olmadığı için evin içinde hapsolduk. Öfke patlamaları yaşadığı için büyük sıkıntılar yaşıyoruz. Bir anne olarak ne yazık ki depresyona girdim. Çocuklarımızın vakit geçirebileceği bir yer olsa, hem biz nefes alırız hem de onlar kendi akranlarıyla vakit geçirirken becerilerini de ortaya koyabilir” diye konuştu.

SAMSUN’DA ALANIMIZ YOK

Otizmli bireylerin de yeteneklerinin olduğunu kaydeden Yalman, “Evde çocuklarımızla baş başa kalmak çok farklı bir şey. Bizim çocuklarımız özel çocuklar. Kendi başına bir şey yapamazlar ve organize olamazlar. Mutlaka birilerinin desteğine ihtiyaç duyuyorlar. Ancak hepsinin ayrı ayrı iyi olduğu alanlar var. Bunlar, şartsız kabul edildiklerinde ve fiziksel alan oluşturulduğunda ortaya çıkan beceriler. Bu becerileri evlerde değil, yaşam alanlarında ortaya çıkarabiliriz. Büyük şehirlerde bu alanlar varken, Samsun’da ne yazık ki böyle bir alan yok” şeklinde konuştu.

SADECE ÖZEL GÜNLERDE HATIRLAMAYIN

23 yaşında bir oğlu olan Naciye Sakoğlu, 20 yaşında bir oğlu olan Emine Boğa ve 27 yaşında bir oğlu olan Hava Çelebi de otistik bireyler için yaşam alanı isteyen birkaç anneden biri. Psikolojik olarak çok yıprandıklarını ve kendilerinin de yardıma ihtiyaç duyduklarını kaydeden anneler, sadece özel günlerde hatırlamak istemiyor. Anneler acil olarak devlettin kendilerine yardım eli uzatmalarını istiyor. 

DÖRT DUVAR ARASINDAYIZ

Naciye Sakoğlu oğlunu ve yaşadıklarını şöyle anlatıyor, “Oğlum şu anda 23 yaşında. İş uygulama eğitimden mezun olduktan sonra hiç bir yere çıkaramıyorum. Takıntıları var. Onlar aklına geldiği zaman asla durduramıyorum. Evde uğraştığı hiçbir meşgalesi yok. Balkon ve salon arasında gidip geliyor. 4 duvar arasında çocuğumu bekliyorum.”

YÜZMEDE ÇOK YETENEKLİ

Oğlunun yüzmede çok başarılı olduğunu ifade eden Emine Boğa destek göremediklerinden dert yanıyor. Boğa, “Oğlum 20 yaşına girecek. 2003’ten beri özel eğitim aldırıyoruz. Bağa bir yol kat ettik. Ama gerileme riski her zaman devam ediyor. Çocuğumun 5 yaşında yüzmeyi sevdiğini anladım. Yaz kış demeden havuza devam ettirdim. Çok da güzel yüzüyor. Yarışmamalara da katıldı ama elimizden tutan olmadı” ifadelerini kullandı.

OĞLUM İÇİN SAKLAMBAÇ TAHTASI OLDUM

Otizm kendi alanı içinde en zor hastalık olduğunu belirten Hava Çelebi ise, “Benim oğlum 27 yaşına girecek. 5 aylıkken bir şeylerin ters gittiğini anladık. Gitmediğimiz doktor kalmadı. Teşhisi 5 yaşında konuldu. Çok sıkıntılar çektik. Oğlumun eğitimi için çok uğraştık. Biz de onunla okuduk. Teneffüslerde, diğer çocuklarla oyun oynayabilsin diye saklambaç tahtası oldum. Liseyi bitirebildi. Kendini ifade edebiliyor. Toplu taşıtları kullanabiliyor. Çok hassas, çok kibar ve çok ince bir çocuk oldu. Ama hala bazen kendi kendine konuşuyor. Şu anda bir işe girip çalışmak istiyor. Umarım, çocuklarımız için her türlü imkan sağlanır.”

Ayşe KUŞCU KAYA